Każdy młody salezjanin zanim zacznie pracę w danej wspólnocie zakonnej musi przejść przez tak zwaną formację początkową, która łącznie trwa 9 lat. Najpierw jest prenowicjat i roczny nowicjat, który kończy się złożeniem pierwszej profesji zakonnej. Później są dwa lata studiów filozoficznych w Lądzie n. Wartą. Po studiach młodzi salezjanie odbywają tak zwaną asystencję, czyli dwuletnią praktykę wychowawczo-duszpasterską, po której znów przychodzi czas studiów teologicznych, tym razem w Krakowie. Oto współbracia, którzy wraz z początkiem września przybyli do naszej wspólnoty, bo właśnie owe studia rozpocząć. Dariusz Kopczyński SDB 28 lat Pochodzi z Kobylnicy koło Słupska Kilka zdań o sobie: Urodziłem się w 1993 roku 27 marca. Od swoich lat młodzieńczych byłem ściśle związany z salezjańską parafią w Kobylnicy. Udzielałem się w tej parafii jako ministrant i pomoc organizacyjna. Ukończyłem technikum Ochrony środowiska w Słupsku oraz studia Ochrony Środowiska i Krajobrazu na AP w Słupsku. Moje zainteresowania to przyroda, głównie dendrologia oraz majsterkowanie. Krzysztof Pałucki SDB 24 lata Pochodzi z Lubina Kilka zdań o sobie: Swoją asystencję spędziłem w Kopcu i Tarnowskich Górach. Interesuję się literaturą, muzyką, filmem, ale gdybym miał wybrać co cenię sobie w życiu najbardziej, powiedziałbym, że ludzi. Dziękuję Bogu za wszystkich przyjaciół i bliskich, którzy wciąż uczą mnie odkrywać dobro i są największą łaską jaka mnie spotkała. Norbert Rosiński SDB 27 lat Pochodzi z GłogowaKilka zdań o sobie: Urodziłem się w uroczej miejscowości, która zwie się Głogów. Ukończyłem tam liceum, po czym wybrałem się na studia do Wrocławia. Tam z kolej przeżyłem nawrócenie i poznałem Salezjanów. Interesuję się sportem, wieloma dyscyplinami, ale obecnie kalisteniką. Oprócz tego, wiele serca wkładam w muzykę i pisanie tekstów. Ponadto, interesuje mnie drugi człowiek. Radosław Szyłak SDB 25 lat Pochodzi z SuwałkKilka zdań o sobie: Od najmłodszych lat byłem ministrantem w salezjańskiej parafii. Wstąpiłem do nowicjatu zaraz po napisaniu matury. Asystencję spędziłem w bursie salezjańskiej dla młodzieży męskiej przy ul. Wiślanej w Warszawie. Lubię pić kawę, jeździć samochodem, grać w piłkę, jeździć na rowerze, pływać kajakiem i wszystko inne co jest związane ze sportem. Maciej Walkowiak SDB 26 lat Pochodzi z PoznaniaKilka zdań o sobie: Przygodę z Księdzem Bosko rozpocząłem w 2014 roku, poznając salezjanów na poznańskich Winogradach. Później wstąpiłem do nowicjatu i w 2017 roku zostałem salezjaninem. Dwa lata asystencji spędziłem w Lubinie we wspólnocie pw. św. Jana Bosko. Lubię uprawiać sport, w szczególności upodobałem sobie kolarstwo. Lubię także wykonywać prace techniczno-manualne. Na koniec dodam, że uwielbiam pracować z dziećmi i młodzieżą, towarzyszyć im na drodze rozwoju osobistego.

Jak odpowiedzieć na pytanie "Mógłbyś opowiedzieć coś o sobie?" podczas rozmowy rekrutacyjnej 12 sierpnia 2020, 14:55. 1 min czytania "Mógłbyś opowiedzieć nam coś o sobie?" – to jedno z pytań najczęściej zadawanych podczas rozmów rekrutacyjnych. Jest też jednym z trudniejszych. Istnieje tyle możliwych odpowiedzi, że nie wiadomo od czego zacząć. Opowiadając o sobie podczas rozmowy rekrutacyjnej musimy być dość konkretni | Foto: Strelka Institute for Media, Architecture and Design / Flickr Jeśli w twojej odpowiedzi znajduje się opowieść o tym, gdzie dorastałeś i jaką wybrałeś uczelnię, to twój rozmówca po chwili najprawdopodobniej przestanie cię słuchać Nie należy tego jednak źle zrozumieć Kadrowy lub kadrowa na pewno chce cię lepiej poznać, ale w tym momencie skupia się wyłącznie na tym, czy jesteś odpowiednią osobą do pracy na danej pozycji Zdaniem Skipa Freemana, partnera zarządzającego w HTW Group zajmującej się HR-em, najważniejsze jest przekonanie rekrutera, że jest się właśnie tą osobą. Jak odpowiadać na rozmowie rekrutacyjnej? Autoprezentacja kandydata By nie storpedować własnych szans jeszcze zanim rozmowa na dobre się rozkręci, Freeman sugeruje podzielenie odpowiedzi na trzy części. W ten sposób można łatwo pozbyć się niepotrzebnych szczegółów. Oto jego technika: Część 1: Zacznij od skondensowanej historii dotyczącej twojej kariery. Bądź tak zwięzły jak to tylko możliwe. Część 2: Następnie podaj szczegóły dotyczące konkretnego osiągnięcia, by przyciągnąć uwagę rekrutera. - Musi to być osiągnięcie, które łatwo będzie opisać lub zilustrować. Musi też podkreślać wpływ dla potencjalnego pracodawcy – twierdzi Freeman. Część 3: Zakończ konkretną odpowiedzią na temat tego, co chciałbyś następnie osiągnąć w życiu zawodowym – upewnij się jednak, że ma to związek z pozycją, o którą się ubiegasz. Oto przykład krótkiej odpowiedzi, którą podaje Freeman: Mam pięć lat doświadczenia w administracji sieci LAN/WAN i programowaniu systemów zarządzania. Dobrze poznałem najnowsze oprogramowanie biznesowe. Ostatnio, pracując na długookresowym zleceniu w lokalnym banku dowiedziałem się, że bank zamierzał zainstalować pewien konkretny system i chciał wykorzystać do tego zewnętrzną firmę. Poinformowałem szefa, że w poprzednim miejscu pracy wykonałem już podobne zadanie i oznajmiłem, że cały proces może odbyć się z wykorzystaniem obecnych pracowników. Dzięki temu firma zaoszczędziła od 55 do 65 tys. dol., które przeznaczone zostałyby na zewnętrznych konsultantów. Za kolejny krok w mojej karierze uznałbym odejście z pracy na zlecenie i przejście do dużej firmy, w której byłbym etatowym pracownikiem i członkiem większego działu IT. Chciałbym skupić się na rozwiązaniach dotyczących bezpieczeństwa sieci, ale móc pracować z różnorodnymi specjalistami. Zamiast opowiadać rekruterowi ogólnie o swojej osobie, należy pokazać dlaczego byłbyś odpowiednią osobą na tym stanowisku. – Szybko i konkretnie pokażesz, że jesteś prawdziwym profesjonalistą, kimś, kto wie, co dokładnie może zaoferować potencjalnemu pracodawcy – mówi Freeman. WARTO WIEDZIEĆ: Czytaj także w BUSINESS INSIDER

*To jest cholernie mocny wywiad. *Szczery do bólu i prawdziwy. Czytanie o tym, jak kobiecie, która chce pozbyć się ciąży, lekarz świadomie sugeruje tabletki na wrzody, jest jak horror. Nie mogę nic zrobić, ale jeśli się uda pani kupić takie tabletki, to wtedy możemy porozmawiać - mówi lekarz. Nie jakaś zielarka, hydraulik czy księgowa. Tak do kobiety, która chce zrobić aborcje, mówi lekarz z dyplomem. To jest Europa, to jest Polska, XXI wiek. Jakby jej ciało było miejscem samozwańczych eksperymentów medycznych. Kiedy to nie pomaga, a organizm jest coraz bardziej wyniszczony lekami, bohaterka wywiadu jedzie specjalnym autobusem za granicę do kliniki na Słowacji. Tam w kilka minut, dosłownie pięć, po dziecku nie ma śladu. Płaci tysiąc złotych. Jest czysto, miło, ciepło - czytamy i dodaje - No, ta dziewczyna…To znaczy ja. Czuję wielką ulgę. Nagle cieszysz się wszystkim w swoim życiu, tym, co masz. A potem zdanie, które mogło być zakończeniem tej rozmowy: Czułam się jakbym była jedyną kobietą w Polsce, która to kiedykolwiek zrobiła. Ja i te trzy dziewczyny, które siedziały ze mną w busie jadącym na Słowację. To jest sama w sobie wstrząsająca opowieść. O kobiecie, która chciała mieć wybór. Dowód na to, że jeśli kobieta nie chce dziecka, to nikt jej nie zmusi do jego urodzenia, o pokochaniu nie wspomnę. Ta rozmowa pokazuje straszną prawdę o tym, jak samotna jest kobieta w Polsce, która dziecka nie chce, że jest zmuszana do działania wbrew sobie, swemu zdrowiu i Marii Czubaszek, Natalia Przybysz to jedyna osoba publiczna, która otwarcie mówi o tym, że zrobiła aborcję. Nagle w oczy kole fragment z początku rozmowy o tym: To historia o aborcji. I o uczuciach. O wpadce. Trafiła się ludziom dorosłym, rodzicom dwójki dzieci, którzy już mają jakąś wizję swojego życia. Ich historia po tych wielu latach razem zaczyna się jakoś kleić, zgadzać, jest im dobrze. Nie chcą teraz niczego zmieniać, zaczynać od początku. Podejmują decyzję, że nie wchodzą w tę nową historię. Nie chcą bezwładnie unosić się w życiu tylko na tym, co przynosi los. (...) Nie chcą wracać do pieluch. Nie chcą szukać większego mieszkania teraz. Chciałoby się powiedzieć, że istnieje coś takiego jak antykoncepcja, nawet jeśli do poczęcia dochodzi podczas snu, bo o tym dowiadujemy się na koniec. Matka dwójki dzieci powinna to wiedzieć. Powinna wiedzieć, że są tabletki, spirala, różne rodzaje terapii hormonalnej… Chciałoby się powiedzieć, że może warto było się zastanowić, autoryzując wywiad, że większość czytających zrozumie, iż piosenkarka nie chciała tego dziecka, bo burzyło jej ułożony świat i nie chciało się jej szukać większego mieszkania, więc owe tabletki na wrzody przyjęła dość bezmyślnie jako rozwiązanie problemu. Chciałoby się powiedzieć, że wiele osób, jak na przykład ja, nigdy nie przyszłoby na świat, gdyby moja matka zastanawiała się nad wielkością mieszkania…Chciałoby się powiedzieć, że intencje rozmowy były dobre. *To mogła być świetna rozmowa. *Mocna i mądra, ale jej efekt jest argumentem dla tych, którzy uważają, że kobiety traktują aborcję jako fanaberię i środek antykoncepcyjny oraz robią ją z czystego egoizmu. Bo tak jest w opisywanym przypadku. Przecież padają tam takie słowa: Ja naprawdę nie chciałam tego dziecka. Nie widziałam się znów w pieleszach domowych, w pieluchach. Mój narzeczony jest wspaniałym ojcem i cudownie zajmuje się naszymi dziećmi, ale nie chciałam mu już tego dokładać. Ja bardzo często wyjeżdżam, taką mam pracę, koncertuję, często nie ma mnie w domu. Chciałoby się powiedzieć, że od takich sytuacji jest edukacja seksualna oraz antykoncepcja. Obawiam się, że tutaj chyba jej nie się też, że tutaj nikt przed publikacją zaślepiony, jaki to mamy super wywiad, nie przeczytał go na zimno. Z wyobraźnią na temat tego, co może on wywołać. Ostatnio ktoś mnie zapytał, jak uniknąć medialnych wpadek w wywiadach. Odpowiedziałam, że wywiad po przeczytaniu trzeba odłożyć, następnego dnia przeczytać na chłodno i dać też koniecznie do przeczytania komuś spoza kręgu przyjaciół, znajomych oraz klakierów. Oceny mają prawo być miażdżące i powinny dać do myślenia i spowodować przeredagowanie wypowiedzi albo nawet wstrzymać jej publikację. Czasem trzeba wyjść ze swojej cudnej, izolującej od normalnego świata bańki. Przybysz mówi przecież: Ja, która przecież mam pieniądze, dostęp do informacji, padłam ofiarą tego systemu i dałam się zmasakrować psychicznie i fizycznie. Czyli wyjście spod klosza przydałoby się na pewno. Inaczej mamy potem opowieści o oświeceniu po lewatywie czy balerinach za 60 zeta albo pokonaniu depresji dietą. Czasem trzeba myśleć. Celebryta, osoba znana, ma ogromną moc. Jest więc niesłychanie ważne, by nie używał jej głupio. Tu nikt tego nie zrobił. Nikt nie pomyślał. Trzeba przewidzieć, a tutaj to było naprawdę łatwe, jak będzie zinterpretowany przez wszystkich przeciwników czarnego protestu. Bo ten wywiad w obecnej formie dał oręż wrogom czarnego protestu, dał jakby na zamówienie. Jest dla konserwatystów jak prezent na Boże Narodzenie. Jak spełnienie ich gorących kobietę, która nie chce dziecka, bo jej przeszkadza w życiu, karierze i nie ma wystarczającego mieszkania, a poza tym, pojawiają się absurdalne, ale nośne medialnie w niektórych kręgach, zarzuty, że przy okazji promuje też swoją nową płytę. Ta rozmowa rozpoczęła, mimo dobrych intencji, modelowy polski horror i zniweczyła to, co udało się zrobić, czyli wykreować obraz mocnej, mądrej kobiety, dziewczyny, koleżanki, matki, która ma prawo walczyć o swoje ciało, o to, że nie chce urodzić dziecka z gwałtu, nieuleczalnie chorego i ma prawo do diagnostyki więc w mediach konserwatywnych obraz kolejnej zepsutej gwiazdy szołbizu, która czuje się na siłach opowiadać o sobie i swoim życiu intymnym publicznie. Ten wywiad będzie zinterpretowany przez wielu jako chęć jedynie bycia na fali i zabłyśnięcia, bycia w mediach za wszelką cenę. Jako kolejny dowód na to, że celebryci powinni jednak czasem milczeć zamiast dawać głos w ważnej sprawie. Szkoda, że tak się stało. Szkoda, że Natalia Przybysz, świetna wokalistka, słyszy o sobie teraz straszne rzeczy zza prawej strony barykady. Niestety - sama to pomyśleć. Wystarczyło inaczej zredagować, może coś jednak wyrzucić, może te kilka zbyt mocnych zdań, zastanowić się nad tym, jak zareagują ludzie, jak zareagują kobiety... Bo nie trzeba od razu, jak kumpelce na kawie, o wszystkim mówić publicznie. Bo to, co powiedziane na kawie ujdzie każdemu, ale to, co zostało powiedziane publicznie, już nie jak mawia znane polskie przysłowie, o którym też ktoś tutaj zapomniał, „dobrymi chęciami jest wybrukowane piekło”. Piekło właśnie się Korwin Piotrowska specjalnie dla o2Oceń jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze na to, ze to temat rzeka, ja nie zamierzam nikogo oceniac, chwalic ani ganic, powiem tylko, ze ja Ta Pania rozumiem i nie potepiam. Nawet dlatego, ze ludzie sa rozni, to przeciez jest biologia i istnieje zmiennosc osobnicza, taki indywidualizm w sposobie myslenia, pojmowania i postepowania, ktory czasem smieszy, czasem budzi groze, a czasem budzi politowanie. Wszystko sprowadza się do posiadanej mentalnosci i sposobu patrzenia na swiat, co podobno jest opisywane jako wolna wola i prawo do samostanowienia. Uwazam, ze skoro nikt na tym nie ucierpial (jestem katolikiem ale i biologiem), to i nikt nie ma prawa Pani Przybysz oceniac, szczegolnie ci, ktorzy oceniaja zgodnie z narzucona sobie koscielna doktryna zycia i smierci, ludzie, CO TO was OBCHODZI... Nie macie prawa do tego, uzurpujecie sobie prawa powszechnych Sadow, czyli balansujecie na pograniczu prawa. Tak jak Pani Przybysz, ale skoro Ja chcecie kamienowac, to i was ktos tego nigdy nie zrozumiem przecież można dziecko zostawić w szpitalu i po problemienie jesteś samotna... jesteś samolubna....najlepiej jak każdy z nas zajmie się swoimi kłopotami a nie włazi w cudze życie w butachCzytam komentarze i zastanawiam się ilu ludzi w Polsce jest bez winy aby rzucać w Natalię kamieniami...dam sobie rękę obciąć ,że w śród tych rzucających jest 90% takich co sami mogliby stanąć na jej miejscu...ale nie, oni rzucają aby te pozostałe 10% nie domyśliło się ,że postąpili identycznie jak powiedziała prawdę i poniesie konsekwencje tego co i przyznała się...czy nie zasługuję na potępienie społeczeństwa przez łagodniejszą karę? może nie,bo nie żałuje ...ale co z tymi co milczą,tymi co uchodzi im bezkarnie...Natalia otwiera oczy na to co się dzieje na co kary za omijanie prawa,za usuwanie ciąży z wygody,walczmy o utrzymanie obecnego prawa,które jest bardzo jej historia przyniesie coś dobrego,otwierając oczy na problem i rozumowanie przez wiele kobiet prawa do ABORCJI dosłownie oznacza wyrażenie aprobaty na usuwanie ciąży na się o co walczymy...Popieramy chociaż jesteśmy przeciwne..Już widzę te pytania w przyszłości od jej dwójki wcześniejszych dzieci. Mamo a to dziecko co je usunęłaś to byłoby naszym bratem czy siostrą? A czemu go nie chciałaś? A jak miałoby na imię? A nas tez nie chciałaś? itp.. horror..Niekiedy malenka kropka z mrugajacym serduszkiem nie jest tym czego w danej chwili oczekujesz.. zanim zacznie mrugac, mozna to wylaczyc. to ludzkie jak wybor wlasciwego stroju.. lepiej nie dopuscic do mrugania anizeli byc względu na to kim się jest, czy ma się miliony na kontach czy portfel świeci pustkami, powinno mieć się możliwość decydowania o urodzeniu dziecka. To matka wychowuje i troszczy się o przyszłość dziecka; siedzi z dzieckiem w dzień i w nocy, karmi, przewija, opiekuje się i kocha. Antykoncepcja bywa zawodna, ale uprawiając seks zawsze trzeba brać pod uwagę możliwość zajścia w ciążę. Jeśli ma być niechcianą ciążą, depresją, wyniszczaniem psychicznym siebie samej, psuciu krwi innym osobom, bo przecież tacy ludzie są często samotni, bo kto z nimi wysiedzi, to lepiej, aby ktoś taki dziecka nie miał. Społeczeństwo tylko na tym dwudziestoparoletnia córka jest o wiele mądrzejsza, ponieważ twierdzi, że na rynku są dostępne wynalazki pod tytułem środki antykoncepcyjne dla osób, które z tych, czy innych względów nie chcą decydować się na kolejne dziecko. Spontan jest fajny Pani Natalio, ale nie we wszystkich przypadkach. Poza tym, mamy już XXI wiek, a nie średniowiecze, a chyba Pani o tym niestety w XXI wieku brak edukacji seksualnej, nieużywanie środków antykoncepcyjnych i liczenie na to, że jakoś to będzie TO JEST NAWET NIE ŚREDNIOWIECZE, ale epoka KAMIENIA ŁUPANEGO. :-)))))))))))))))Nosz ja prdl, trzeba było nóg nie rozkładać. Ale nie, własna wygoda i egoizm są sie podwiaze i po klopocie jak nie chce dzieci ! a nie zabija male bezbronne dziecko ciekawe czy starsze dzieci tez bedzie chciala zabic w koncu takie male mieszkanie ciasno jest z ich zabawkami i ksiazkami jakby sie ich pozbyla miala by wiecej miejsca na ciuchy i kosmetyki ...Miałam 19 lat zaczęłam pracować..dodam; to była dobra posada..zaszlam w ciąże, on mnie zostawił. Mogłam wtedy zrobić aborcje, to bylo dość proste w tamtych latach. Nie zrobiłam tego. Nawet nie bralam pod uwagę choć to czasy gdy panna z dzieckiem..wiadomo... jestem bardzo dumna z córki ., mam ułożone zycie, męża i jeszcze dwoje dzieci. To co w danym momencie wydaje sie skomplikowane z czasem jest blogoslawienstwem. żal mi dzieci którym dar życia jest odbierany :(Zastanawia mnie tylko jedno. Czym kieruje się taka kobieta (w tym wypadku p. Przybysz) że publicznie "pierze swoje brudy". Czy szuka społecznego usprawiedliwienia swojego czynu? O co tak naprawdę jej chodzi? Zabiła dziecko i gryzie ją sumienie?